Aklimatyzujemy się

Pierwsze dni na Kimie minęły mi na przemian leniwie i pracowicie. Pracowicie, bo trzeba było wyczyścić kuchnię i łazienkę, czego bohatersko dokonałam walcząc przy tym zapamiętale z naszymi dzikimi lokatorami. Ich liczebność zdecydowanie się zmniejszyła po tych zabiegach, ale niestety dalej nie udało mi się odkryć ich głównej siedziby, a tym samym pozbyć raz na zawsze. 

Pozostały czas, a w zasadzie jego większość :-), poświęciłam słodkiemu lenistwu alias aklimatyzowaniu się. Piotrek skonstruował mi leżankę na dziobie, gdzie mogłam spokojnie wylegiwać się bez obawy o udar i poparzenia słoneczne.

Moje miejsce relaksu

Czyniłam to więc bezwstydnie ile się dało z rozkoszą wsłuchując się w szum wiatru i morza,   wpatrując się w mieniące się w słońcu złocistą zielenią palmy, zachłystując się przestrzenią i ogólnie ciesząc oczy moja nową piękną okolicą, którą niniejszym pokrótce przedstawiam:

Nasza przystań

Pod górą nasza mała miejscowość, Loubiere

Słoneczko grzało, mózg mi się lasował, odespałam wszystkie bezsenne noce w Londynie,  wymedytowałam z głowy wszelkie stresy, dowitaminizowałam organizm egzotycznymi owocami i świeżą rybą i wreszcie po dwóch tygodniach wstałam gotowa do czynów.

W tym czasie Piotrek w swym żywiole konstrukcyjno-naprawczym i czymś na pograniczu ekstazy i szału w oczach  od świtu do nocy naprawiał i ulepszał co się dało i na łodzi i na przystani nie chcąc nawet słyszeć o przerwie. Cóż, każde z nas zadomowiło się tu na swój sposób :-).